Het is koud. Ik loop door de Bevrijdingslaan in Gent. Als ik Friture Bargie in het vizier krijg begin ik te draven. Ik laat de reusachtige kleine portie friet met huisgemaakte tartaresaus inpakken en in een plastic zak doen. Op de weg terug naar F’s huis moet ik moeite doen om niet met de zak te gaan zwaaien. Ik ben blij met mijn friet.
Ik word nog even opgehouden door een verzameling voor mij onbegrijpelijke in de stoep gepriemde verboden-parkeren-van-hier-tot-daar-bordjes. Ik vermoed dat mijn auto morgenvroeg om zeven uur verkeerd zal staan.
Binnengekomen val ik aan op de friet. De saus is lekker. De friet is zompig vanwege de plastic zak en heeft een gekke frietvet-smaak. Ik eet stug door. En door. De laatste frietjes zijn bijna sappig. Ik gooi de handdoek in de ring.
Misselijk en met een vette bek loop ik naar buiten om me in de puzzel van verkeersborden te verdiepen en verzet mijn auto.
mijnvoeten 