Vlek

Ik mors koffie op mijn witte dekbedovertrek. Het laatste beetje drab van onderin het kopje. Ik kijk naar de vlek. Bedenk dat er nu waarschijnlijk ook een kleinere vlek in het dekbed zelf zit. Ik kan er niet zo mee zitten.

Ingespoten met vlekkenspray en ondersteund door vlekkenpoeder gaat de overtrek een week later de wasmachine in. Als ik hem aan de waslijn hang zie ik dat de vlek er nog steeds in zit.

Rubber ring

Ik laat de meneer in de ijzerwarenzaak mijn sproeier zien. En de rubber ring die niet niet meer helemaal “je dat” is. De man pakt een bak rubber ringen. Graait er wat in. Zegt dat het een lastig ringetje is. Dat hij dat niet heeft. Hij vraagt waar ik de sproeier gekocht heb. De sproeier komt uit Indonesië. “Niet verder weg?” vraagt de man. Hij ontbloot zijn tanden en ik zie brede, zwarte rouwranden om zijn tandhalzen zitten. Volgens hem moet ik contact opnemen met de fabriek. Ik groet hem.

Bij de Gamma koop ik een nieuwe slang. Mèt ring. Die perfect op de sproeier past.

Cultuur snuiven

We zitten buiten. Op een houten tribune. Voor een leeg veld. Er staat een heerlijk licht briesje. Een circus-omroepwagen komt het veld opgereden. We hebben er zin in. We houden van circus en we houden van Cirq-voorstellingen. Als een oudere meneer met cowboyhoed en een jongetje met cowboyhoed uit de wagen stappen zijn we nog vol goede wil. Als ze ons negeren zijn we vol goede wil. Na een kwartier kijk ik stiekum naar mijn vriendin. De verveling straalt van haar af.

We zitten in een tent. Bovenin. Op houten bankjes waar je je draai nooit op zal kunnen vinden. Opeengepakt tussen heel veel vrouwen. De mannen zitten aan de overkant van het speelvlak. Het is warm. We hebben er zin in. We houden van Circus Ronaldo, en een van de broers Ronaldo speelt mee. De regisseur en acteur zijn befaamd. Na een kwartier kijk ik stiekum naar mijn vriendin. De ontzetting straalt van haar af. We moeten nog een dikke twee uur. “Zal ik doen alsof ik flauwval?” vraagt mijn vriendin.

Herinneringen

We vinden batterijen en kroonsteentjes. Rol na rol rekverband. Een la vol herbruikbaar cadeaupapier. Nachtlampjes. Een doosje Norrit uit de jaren zeventig. Spray tegen insectenbeten uit Inverness. Heel veel schoenveters. Mappen vol knipsels. Wegenkaarten en wegenkaarten en wegenkaarten. Boeken over paarden. Over molens. Over Zeeland. Over kunst. Over gravures. Over manuscripten. Over boekbinden.

We vinden een doos oud speelgoed en poppen uit onze kindertijd. Het jeugdsentiment fladdert over de zolder. En een zakdoekje. De rand versierd met fijn haakwerk. In een hoek – heel delicaat – is de letter “H” geborduurd.

Vroeg

Voor zessen al word ik gewekt door landbouwmachines op de akker naast de boerderij. Ik draai nog wat in mijn bed. Sluit mijn raam. Ben klaarwakker. Ik zet koffie. En druk op de aan-knop van mijn luchtontvochtiger. De landbouwmachines hoor ik niet meer. En ik voel de slaap weer opkomen.

Luchtontvochiger

Mijn huis is vochtig. Zo vochtig dat ik geen schoenen in mijn kast kan bewaren. Zo vochtig dat achter de paspop de verf van de muur valt. Zo vochtig dat mijn gitaar in de winter zonder hulpmiddelen veilig is.

Ik heb een luchtontvochtiger. Het is een flink apparaat dat liters water per dag uit de lucht trekt. En dat flink wat geluid maakt. Mijn muzikale vriend ergert zich aan de herrie. Als hij er is erger ik me er ook aan. Als hij er niet is een stuk minder.

Bijna elke dag doe ik een middagslaapje. Dat vooral goed slaagt met het geruis van de luchtontvochtiger.

Loop je gezond

De ongezond ogende inspecteur van de Zweedse crimi moet gezonder gaan leven. Hij moet minder drinken. En meer bewegen. Vanwege het hartinfarct dat hij kreeg. Ik kijk naar het glas whisky in zijn hand. En naar zijn wasachtig gele gezicht. De inspecteur gaat hardlopen. Hij loopt harder dan ik. Maar zweet wel meer.