Slaap

Ik kan niet slapen. Ik probeer me alle plekken voor de geest te halen waar ik al eens geslapen heb en mag van mezelf de fijnste uitkiezen. Met de ogen goed dicht lig ik zomaar weer op die plek. De slaap zal nu wel komen.

Ik kan niet slapen. Ik stel me plekken voor die verschrikkelijk zijn om op dit moment te vertoeven. Zoals de tegels van de badkamervloer. Onder fel licht. Of buiten met alleen een nachtpon aan. Waar een koude wind waait. En waar het regent. Ik lig niet op zo’n plek. Ik lig in mijn warme, comfortabele bed. Ik mag van geluk spreken.

Ik kan niet slapen. Ik hoor geluiden. Het dichtslaan van een autoportier. Het blaffen van een hond. De wind in de bomen. Ik ben blij dat ik in bed lig. Dat ik niet nog een autotocht te gaan heb. Of een rondje met de hond. En dat ik geen boom ben.

Vintage jurk

Jaren zeventig. Betty Barclay. Geborduurd in plaats van geprint label. Gevoerd. Verschillende stoffen. Biesjes. Striklint. Zo heb ik mijn vintage jurken graag.

Deze jurk had ik al een hele tijd in de winkel zien hangen. Voor best veel geld. En met bruine vlekken op de borst. Vlekken zijn altijd een gok. Soms gaan ze eruit en soms ook niet. In dit geval had ik geluk.

Berenleed

In een doos op zolder vind ik een heleboel kinderspullen. Waaronder een roze met witte beer. Ik herinner me hem niet bewust. Maar ik herinner me wel het verhaal dat mijn moeder over hem vertelde. Omdat de beer wel heel vies gespeeld was had ze hem gewassen. En hem te drogen gehangen. Tot ze me hard hoorde huilen en me onder de waslijn vond. Waar beer hing. Aan zijn witroze oren.

De vraag

Die ik mezelf steeds minder vaak stel.

Als de beren weg zijn

Kom ik pas buiten.

In het land

Staat een boom.

Strijken

Ik strijk. En erger me. Niet alleen strijkt mijn strijkbout de kreukels niet uit de vintage jurken, hij morst ook nog eens dikke druppels op de stof. Niet al te lang geleden heb ik hem ontkalkt. Hij lijkt het iets beter te doen dan voorheen.

Tijdens het strijken dooft het lampje op de bout. Ik kijk in de stoppenkast. Ik duw de doorgeslagen stop weer naar boven.

De strijkbout sputtert wat. Als ik hem terug op de jurk zet spuugt hij een hele straal water met kalkresten over de stof heen. Ik zet hem uit, pak mijn computer en bestel een nieuwe strijkbout.

Aanbod

Ik word gebeld. Of ik Engelse les wil komen geven in Terneuzen. Vervanging. Negentien uur in de week. Het verdient veel beter dan mijn huidige werk. Ik hoef niet lang na te denken. Ik vind mijn werk bij Jong en van Zin leuk. En dat is voor mij belangrijker dan welk salarisaanbod dan ook.

Ongewenst intiem

Bij de koelvitrine van de Lidl wil ik een zak rucola pakken. Mijn weg is versperd door een zware man en vrouw met winkelwagen. Ik wacht. En wacht. En vraag of ik er alstublieft ook bij zou mogen. De man beweegt enkele centimeters naar links. De vrouw blijft staan. Voor de rucola. Ik vraag nogmaals of ik erbij mag. “Er is toch plaats genoeg? Ga je gang.” zegt de man luid en met een zwaar Brabants accent. De vrouw beweegt niet. Ik wring me in een rechtsdraaiende bocht om de rucola te kunnen pakken.

Goed

Ik sta op. Ik zie dat het miezert. Ik heb zin in de dag. Ik zet koffie. Eet appeltaart. Ga trainen. Zonder uitstel. Zonder tegenzin. En voel me goed.

Vrij

Vandaag ben ik vrij. De vriend die langs zou komen heeft afgezegd. Dus lees ik lekker lang in mijn bed. Ik eet amandel-kokosmeel-pannenkoeken met ahornsiroop. Ik strijk een stel vintage jurken. Ik lees weer een paar hoofdstukken. Ik drink koffie.

Morgen komt de vriend ook niet, maar dat was gepland. Dus moet ik morgen gewoon trainen.

Als de jurk niet past

Zet je de schaar erin. Ik koop een rood sixties jurkje via internet. Als het arriveert zie ik dat bij de manchetten twee grote japen van zo’n tien centimeter lang in de stof zitten. Dwars door manchet en aanzet heen. Omdat de jurk was afgewerkt met witte accenten zette ik een wit biesje langs de jaap. En zag de jurk er weer netjes uit.

Nu ben ik, in korte tijd, tweemaal een jurk tegengekomen waarbij de korte mouwen, onder de oksel, waren opengeknipt. Weer niets afgewerkt. Domweg stuk gemaakt.

Ik erger me. En vraag me af waarom de naad niet gewoon is los getornd en daarna netjes is afgewerkt. En zie onsubtiele flabber-armige vrouwen voor me waarvan ik me afvraag wat ze in zo’n vintage jurkje hebben gezocht.

Vliegjes

Op de ruit van de achterdeur zitten vliegjes. Op de ruit ernaast ook. In de koelkast zitten ze. En in de toiletpot. Ze vallen de bloemkool aan. En het sponsje op het aanrecht. Verder zitten ze maar te zitten op de ruiten. Een paar keer per dag stofzuig ik ze van de ruiten af. En stop een prop krantenpapier in de slang zodat ze niet terug naar buiten kunnen kruipen. Maar ze blijven komen. En blijven zitten. Op de ruiten. En in de koelkast. En in de toiletpot.

Ik ga de weg

Enkel en alleen omdat stilstaan geen optie is.

Koffer met boekje

Bij Sint Jacobs vraag ik de man hoeveel hij voor een oude beige koffer wil hebben. Hij pakt de koffer en zegt dat het een schoontje is. Vijf euro moet hij kosten. Terwijl ik in mijn portemonnee kijk haalt de man boeken en ander koopwaar uit de koffer en legt het op een tafel. “Hier, dit boekje krijgt u erbij,” zegt hij. Hij wijst op een blad dat in het lingerie-vak van de koffer zit. “Dank u wel,” antwoord ik. “Het is een mooi boekje.”

Ontspannen

Ik slaap met de tochtspleet van mijn raam open. Ik word niet wakker. Niet van de auto’s die over de drukke weg rijden. Niet van de duif die nog steeds elke ochtend koert. Ik hoor regen op mijn raam stippelen. Ik word niet chagrijnig. Terwijl ik vandaag de hele dag buiten zal zijn. Ik hoor dat het dorpsbusje komt aangereden. De chauffeur gooit de deur dicht en fluit. Ik erger me niet.

Scharen

Zal dat ene rode schaartje vallen als ik het karton optil?

Knoppen

Vroeger moest ik twee kilometer fietsen om een brief te posten. Nu loop ik de straat uit, ga de hoek om en zie een oranje brievenbus. Ook zie ik een wit bestelbusje met Belgisch kenteken. Drie mannen zijn druk in de weer met planken, die ze in de bestelbus gooien. Ik vraag of ik zo brutaal mag zijn te vragen of ze wat in het busje ligt van plan zijn weg te gooien. Dat zijn ze. Ik vraag of ik de porseleinen knoppen zou mogen hebben die op sommige deurtjes zitten.

Een kwartier later wandel ik naar huis met tien mooie knoppen in mijn handen.

Ik ben aan het stofzuigen. Er wordt aangeklopt. Een van de mannen staat voor de deur. Met in zijn hand nog twee knoppen. “We vonden ze toen we aan het uitladen waren. En omdat je verteld had waar je woonde…”

Geluk

Soms vind ik, voor weinig geld, een prachtige vintage jurk. Dan is het niet belangrijk of ik hem vaak zal gaan dragen. Kijken en ervan genieten is genoeg.

Cava

Mijn vriendin komt eten. We drinken cava. Bij het eten en na het eten. Cava moet meteen op. Anders zijn de bubbels weg. ’s Avonds laat neem ik nog een glas. Met portfleskurk zet ik het laatste restje in de koelkast. De volgende dag giet ik het restant in een champagne flute. De cava borrelt nog vrolijk. En smaakt prima.

Slaap

Om vijf uur ’s ochtends word ik wakker. Ik heb het heet. Mijn laken ligt naast me.

Ik sta op. Zet koffie. Lees een paar pagina’s Susan Hill.

Ik doe het licht uit. Trek mijn dekbed over me heen. En slaap met wilde dromen tot acht uur.

Als het warm is

Heb ik minder te zeggen. Maar kan ik wel enorm uit mijn slof schieten.

Inkijk

T is al een paar dagen bezig met het schuren, houtrotbehandelen en lakken van de kozijnen. Om beschadiging te voorkomen heeft hij de glas-in-lood-raampjes in de keuken weggehaald.

Ik zit aan de keukentafel. Wakker te worden. De buurvrouw wandelt langs. Ze kijkt naar binnen en zwaait. Ik zwaai niet terug. Tien minuten later komt de buurvrouw weer langs. Ze kijkt nu door het raam aan de oostkant naar binnen. Ik hang de glas-in-lood-raampjes weer op.

Ogen

Ik zie wazig in de verte. Een half uur later zie ik beter. Ik zie wazig. Ik zie scherp. Ik voel mijn ogen zitten. Alsof ze net iets te groot zijn voor hun kassen. Ik herinner me de woorden van de technicus van de oogarts: “Je ogen zijn niet achteruit gegaan. Je hebt geluk. Soms moet ik mensen vertellen dat ze nog maar twintig procent van hun gezichtsvermogen hebben. Dat is hard. Diabetes is een sluipmoordenaar. En niet alleen wat je ogen betreft.”

Chaos

In de woonkamer liggen kwasten op de grond. Schuurpapier op tafel. Jampotten met thinner op een stuk advertentieblad. Een buffetkast ligt in twee gedeelten te wachten op knoppen, kliksysteempjes en om in elkaar gezet te worden. In de keuken zijn de ramen bloot. Wat in de vensterbank stond staat nu op tafel. Te wachten tot de kozijnen geschilderd zijn. In de hal staan de materialen van mijn vormingswerk. Te wachten om gesorteerd en weggebracht te worden. De chaos vliegt me aan.