Roemeen

Hij zit in de bus van Goes naar Terneuzen. Kijkt wat uit het raam. Bij een halte stopt een fietsende politieagent de bus. De politieagent parkeert zijn fiets, stapt aan boord en vraagt de buschauffeur of er een Roemeen op de bus zit. Hij zoekt er namelijk een. De busschauffeur vraagt of de Roemeen iets gedaan heeft. De politieagent antwoordt dat alle Roemenen iets in hun schild voeren. “Is het er een met accordeon?” vraagt de buschauffeur. “Nee, het is een gewone,” antwoordt de politieagent.

Hij kijkt om zich heen. Een paar stoelen verder leest een man de krant.

Tristesse

Een jongen loopt op me af. Hij ziet er triest uit. En een beetje raar. Even denk ik dat hij een lippenstiftzoen op mijn wang wil komen geven. Hij kijkt me vragend aan. Ik kijk terug. Hij vraagt of het goed is zo. Ik vraag hem wat er goed moet zijn. “Zie ik eruit als een meisje?” zegt hij. Dan begint het bij mij te dagen. Hij was het onderwerp van de opdracht  jongens in meisjes te veranderen en meisjes in jongens, tijdens de “Een Tegen Allen.” Hij ziet er helemaal niet uit als een meisje. Ik zeg dat het goed is. Hij vraagt me met een trieste blik om een doekje. Om de schmink van zijn gezicht te krijgen.

Op weg naar mijn auto zie ik een meisje uit mijn groep met een oogpotloodbaard. Hij staat haar goed.

Eigen keuze eerst

Hij wordt met een taxibusje naar het feest gebracht. Helemaal vanuit Brabant. Waar hij beschermd woont. Op de vraag of hij een lekker bakje koffie wil antwoordt hij dat hij wel een pilsje lust. Hij heeft het naar zijn zin. Uit volle borst zingt hij mee met het familielied. Maakt grapjes met zijn neef. Plant biersnorzoenen op wangen van tantes en nichten. Drinkt nog een pilsje. En nog een.

Ik word op de vingers getikt. Het was onverantwoord hem zoveel te laten drinken. Met zijn medicijnen. Dat is link. Hij zou zo in een psychose kunnen raken. Ik schrik. Maar bedenk tegelijkertijd dat hij een volwassen man is. Met niet zo’n heel zonnig leven. Dat het vreselijk voor hem moet zijn om betutteld te worden. Om de vraag te krijgen of hij niet beter koffie of fris kan gaan drinken na drie pilsjes. En wie weet, misschien is zo’n leuke dag hem wel het risico op een psychose waard. Wie ben ik om dat voor hem te beslissen?

Vaatdoek

Ik lijk wel een vaatdoek. Ik kan de warming up nauwelijks opbrengen. Ik blesseer mijn schouder. Ik verlies met muurzitten. De doeken lijken eindeloos lang. Ik vertel mezelf dat ik me niet aan moet stellen. En dat ik niet zo moet zeuren. Dat het een kwestie van de juiste instelling is. Dat als ik kracht wil hebben, ik die ook heb. Maar ik wil alleen huilen. En in bed liggen.

Een dag later train ik zonder problemen tweemaal mijn zwaarste act.

Barend

Ik klim in de doeken. Als ik bovenin ben zie ik Barend op de hooizolder slapen. Barend kijkt me even aan en rolt zich weer warm op. Ik doe mijn act. Terwijl ik na afloop van de training de doeken weg knoop komt Barend me op de grond gezelschap houden. En eet zijn brokjes.

Donkere wolken

Het lijkt allemaal zo mooi te beginnen vandaag. Maar al snel verschijnen er wolken aan de horizon. Hij vraagt of ik even wil komen. Omdat het niet goed gaat. Ik bel de 112.

Racistische Nederlanders

Gordon, lees ik op Facebook, is een racist. Hij vraagt aan een Chinese deelnemer aan Holland’s Got Talent “‘Which number are you going to sing? Number 39 with rice?” Alsof dat nog niet genoeg is grapt hij: “This is the best Chinese I had in weeks. And it’s not a take away. […] Dat is toch net een ober uit een Chinees restaurant?!” en eindigt met “Surplise!”

Wat me nog meer verbaast zijn de internationale commentaren die ik lees onder het geposte filmpje. Een Chinese jongen zegt dat Gordon’s humor van de onschadelijke boerenkinkelvariant is. Anderen denken daar heel anders over. “Get ready for the Dutch holiday season,” lees ik en zie een plaatje van Sint en Piet. Daarop wordt gereageerd met “ah yes, might I add: the dutch royal family still rides around in their golden carriage once a year on queens day. this is just one side of it. charming…” Daarna weer een plaatje van twee Pieten met “I have a friend that worked on that TV program!! Its just SOOOO wrong!” De volgende gaat eroverheen met: “wrong in every way… sooooo normal for dutch people….” Canada komt met: “I apologize to the world for my Dutch heritage. I’ve never actually lived in the Netherlands, but the Canadian thing to do is to say “Sorry” as much as I can.” Ook Zuid Afrika heeft wat te zeggen: “I’m Afrikaans. Dutch society’s illegitimate child. South Africa is a shining example of this pattern of thought.” Waarop gereageerd wordt met: “its so true.. im so sorry!! another reason to dislike holland!”

Was een vies volk toch, die Nederlanders.

Persoonlijke bubbel

Ik loop naar boven in “De Schildknaap.” De moed zakt me in de schoenen. De slaapruimte is verdeeld in drie kamers. Kamers zonder deuren. Piepklein en onder een puntdak. Aan weerszijden van een middenpad dat alle kamers verbindt zie ik rijen matrassen. Drie per kant. Zes per kamer. Zodat je gegarandeerd naast iemand slaapt. En als je pech hebt naast twee iemanden. Ik leg mijn slaapspullen op het matras in de verste hoek.

Ik val in slaap naast een leeg matras. Ik word wakker naast benen in een slaapzak. De politieman die aan de benen vast zit is gelukkig met zijn hoofd naar de andere kant in bed gesprongen.

Prestige

De jongen naast me staart strak voor zich uit. Zijn hoofd wordt rood. En roder. Zweetdruppeltjes verschijnen op zijn voorhoofd. Hij mompelt: “Maar jongens…” Ik doe alsof ik de pijn in mijn bovenbenen niet voel. De jongen begint te trillen. Ik druk mijn rug iets steviger tegen de muur, adem door mijn pijn heen en glimlach. Ik bid dat de jongen snel opgeeft. Blijf ademen en glimlachen. De jongen vloekt zacht en zakt een stuk door zijn bovenbenen. “Yes! Yessss!” denk ik. Terwijl ik blijf glimlachen. De jongen veert terug naar zitpositie. Ik vloek inwendig. De jongen valt om.

Ik geef de jongen de fiche van Eén tegen allen waarop staat dat hij van een begeleider moet winnen met muurzitten. “Leg maar in de bak voor voltooide opdrachten.”

Onderweg

Vibrators

Ik speur op internet. Zoek beoordelingen van vibrators. Ik lees over diepe “rumbling” trillingen die het fijnst zouden moeten zijn en de oppervlakkigere “buzzy” trillingen die niet veel doen. Ik leer dat je een vibratorhand kunt krijgen van slecht vormgegeven speeltjes (een hand die vervelend lang na blijft tintelen). Op Engelstalige website kijk ik vooral naar de “vrooms.” Hoe meer “vrooms” hoe krachtiger de motor. En dat wil ik.

Zo kom ik op een selectie vibrators die ik tijdens de stedentrip met mijn vrienden graag eens in de hand zou houden:
De Matryoshka van Rianne S. die eruit ziet als een Russisch poppetje, Lelo’s Alia waarvan de goudkleurige verf af kan schilferen en die een kier heeft die je niet goed schoon kunt maken, Lelo’s Gigi, De Jopen vanity vr 6, De Mimi van Je Joue die op een platte steen lijkt en die een uitlubberende oplaadpoort bezit, de Fun Factory G4 Vibe Tiger en de Stronic Drei, ook van Fun Factory. Van de Stronic Drei ben ik een beetje bang. Hij ziet eruit als een science fiction wapen en heeft een zware metalen kogel in de schacht die op en neer beweegt. Dat klinkt nogal dreigend. Maar ook fascinerend. Ik kijk uit naar onze trip.

Slechte mensen

Ik zit in bed te lezen. Buiten is het donker. Ik hoor een vreemd geluid. Alsof er iemand op de deur klopt. Ik spits mijn oren. Hoor het nog eens. Ik vraag me af waarom niemand roept. Of binnenkomt. Het kloppen houdt aan. Zou iemand me naar buiten willen lokken? Is de deur wel op slot? Als een slechtwillend iemand nu binnen zou komen zit ik op mijn slaapkamer als een rat in de val. Ik kan niet ontsnappen door het raam vanwege het vergrendelingssysteem. Of kan ik dat met geweld los beuken?

Ik sluip de trap af, naar de deur en schuif snel de grendel op zijn plaats. Terug in bed hoor ik het geluid weer. En herken het pas dan als het geklapper van de badkamerdeur.

Vibrator

Mijn WeVibe Salsa is stuk. Na eindeloos opladen doet hij het nog maar een paar seconden. Genoeg voor een karrenvracht frustratie, maar niet voor geluk tussen de lakens. Ik surf eindeloos op internet. Lees over vibrators met bewegende stalen kogels, met afstandbediening, met buigbaar middengedeelte, met ergonomisch handvat. Ik lees over afschilferende verf, oplaadpoorten die vollopen met water, zwakke trillingen en teleurstellende formaten. Het duizelt me. Het is tijd voor een bezoek aan een goede seksshop. Om te zien. En te voelen. En te bediscussiëren. Dat lijkt me een prima doel voor de volgende stedentrip met mijn vrienden.

Spetterend

Ik zit op een kruk. Met mijn rug tegen de bar. In mijn hand een glas rode wijn. Ik laat de muziek over me heen stromen. Bij de laatste artiest kijk ik op. En luister. En blijf kijken. Gefascineerd.

Klem

De metro is vol. Mijn vrienden zijn al binnen, maar als ik instap lijkt er opeens geen plaats meer te zijn. De vertrektoeter klinkt en tegelijkertijd schuiven de deuren dicht. Met grof geweld. Voor ik goed en wel in de gaten heb wat er gebeurt sta ik vastgeklemd tussen de metrodeuren. Of beter gezegd: de metrodeuren èn de schuifdeuren van de poortjes op het perron hebben me in een verpletterende houdgreep. Mijn vriendin kijkt verschrikt. Mijn vriend probeert uit alle macht de deuren open te krijgen. Zonder succes. Ik bedenk dat als de metro gaat rijden ik overdwars in tweeën zal worden gereten.

Na veel te lange tijd gaan de deuren open. Ik wankel naar binnen. Zoek mijn twee tassen die door de klap uit mijn handen geschoten zijn. Een week later zijn mijn heupen donker-paars-blauw met strepen. Waar de deuren me gepakt hebben.

November

Ook in Brussel wordt het kouder.

Geld

Na het laatste middagmaal doen we een stilte-quiz. De tafel die het eerst geluid maakt veegt de refter. De meisjes die de quiz gewonnen hebben – en dus mogen bezemen – morren. Ze hebben al moeten betalen om de vorming te kunnen volgen. Nu moeten ze nog kuisen ook. Het is verschrikkelijk. Ze willen hun geld terug.

Een van de meisjes heeft verdraaid lange wimpers. Het blijken nepwimpers te zijn. Niet zo mooi als de wimper-extensions die ze vroeger had, maar die waren ook wel duur en bleven maar zo’n maand tot 6 weken zitten. Op de vraag hoeveel ze voor haar extensions betaalde antwoordde ze zonder blikken of blozen: “200 Euro.”

Ontspannen plezier

We besluiten niet meer naar buiten te gaan. Ook al zijn we ver van huis. Middenin een bruisende stad. En regent het niet. We hebben drank en eten. En heel veel plezier. We zakken steeds verder onderuit. Wat oké is. Lopen hoeven we niet meer. Met mijn laatste energie poets ik mijn tanden. Hijs me in mijn nachthemd. En kruip onder het dekbed bij mijn vriendin. Omdat de vriend op mijn bed ligt. Volledig gekleed. Inclusief hoed. Ik reik over mijn vriendin heen en duw hem. Hij beweegt niet.

Metro

In de Parijse metro kijken mensen door je heen. Of ze staren je dood.

Parijs

In de vintage winkel vind ik een sjaal. Ik vraag hoe duur hij is. De meneer achter de toonbank zegt “Deux” en steekt twee vingers op. Ik geef hem een briefje van tien. Hij geeft me zeven euro terug. Hij zegt “Oké.” Ik kijk naar de muntstukken in mijn hand en vind het niet oké. Ik besluit niets te zeggen. Buiten ontdek ik gaten in de sjaal.

Blokhut

Ik slaap niet graag in een slaapzak. Dus sjok ik met dekbed, extra deken en eigen kussen door de modder van de bossen van Westmalle. In de blokhut zijn twee slaapzalen met elk veertien bedden. Bijna allemaal stapelbedden. En dan ook nog eens per twee aaneen geschoven. Zodat je gegarandeerd naast iemand slaapt. Iemand die je hoogst waarschijnlijk niet eens kent. Een van die scouts in korte broek die het opleidingsweekend mee volgen. Of de politieman die zo hard om zijn eigen grappen lacht.

Het ruikt muf in de slaapzalen. Gebruikt. Ik denk aan hoe het de volgende ochtend zal ruiken. Ik maak mijn bed op in de verste hoek. Op het bovenste bed. Wil geen vreemd lichaam boven me. Ik leg mijn oordopjes klaar naast mijn kussen.

Die nacht slaap ik als een marmot.