Lopen

Mijn duur-conditie is slecht. Korte en explosieve krachtsinspanningen zijn oké, maar als ik langer dan vijf minuten bezig moet zijn haak ik af. En dat is niet zo handig als je op dat moment vijf meter van de grond bent. Na wat pushen van een collega besluit ik te gaan hardlopen. Iets waar ik een grondige hekel aan heb. Het helpt dat zij dat ook heeft en het toch doet. En dat ze heeft ondervonden dat je er in de lucht echt profijt van hebt.

Ik bedenk een pathetisch kort parcours. En hijg al voordat ik de eerste stap heb gezet. Ik weet dat ik stukken hardlopen af moet wisselen met wandelen. Ik schat mijn eerste loopstuk in tot bij het huis van de buren. Ik haal het niet. Voordat ik weer aanzet kijk ik over mijn schouder of er geen auto’s op de weg zijn. Ik heb een hekel aan publiek. Ik haal de bocht van de weg. Net aan. De koeien in het weiland langs de weg bekijken me met grote interesse. Ik sla af naar een onverharde weg. Wil rennen naar de wagen die daar geparkeerd staat maar haal het niet. Weer ontmoet ik geïnteresseerde koeien. En drie geïnteresseerde boeren die naast een kapotte tractor staan.

Ik loop mijn traject in 25 minuten. In die tijd zakt mijn bloedsuikerspiegel van 6,9 naar 5,7 mmol/l.

Geen zin

Ik moet trainen. Maar voel me slap. Het liefst wil ik in bed liggen. En wat lezen. Ik drink zelfs geen tweede kopje koffie. Ik doe een was. Mijn vriendin komt. We trainen. Ik lees. Ik doe een tweede was. Ik train nog eens in de trapeze. Ik moet nodig stofzuigen. Daar heb ik nooit zin in. Ik stofzuig. En ik zet zelfs nog een drukknoopje aan de blouse die daar al een week op ligt te wachten.

Voorbereiding

Tijdens de pauze op de abdij zwoeg ik in mijn cel. Opdrukken. Buikspieroefeningen. Buikspieroefeningen met gewichtmanchetten om mijn enkels. Misschien moet ik ook wel squats doen. Maar die doe ik niet.

Ik ga naar buiten. Als ik ver genoeg van het nonnenhuis ben laat ik mijn zweep knallen. Voor me. Achter me. Soms knalt hij niet. Soms raakt hij in de knoop. En soms zweept hij op ongewenste plaatsen. Met rode hand, billen en rug keer ik terug naar de abdij.

Spookkasteel

Soms zijn er meerdere werkelijkheden.

Aandacht

Ik luister naar jongeren die praten over tittyrubben. Hoor dat ze bang zijn voor biseksualiteit omdat als je partner biseksueel is je dubbel zoveel kans loopt bedrogen te worden. In een tien stappenplan van eerste kus naar eerste keer seks, dat aan de klas voorgedragen wordt, staat op plaats acht voorspel, op negen orale seks en op tien anale seks.

Ik zie niet dat ik de dop niet terug op de whiteboard-pen heb gedaan. En dat mijn spijkerbroek vol blauwe vlekken zit.

Later, thuis, vind ik blauwe plekken op mijn bovenbeen.

Bellem

Op Mariahove ruikt het Katholiek. Een geur die me terug smijt in mijn jeugd. Mijn kamer heeft een ledikant met sprei, een smalle kast, een tafel, een wasbak, een stoel, een radiator, een kruisbeeld en een leeslampje zonder schakelaar en bijgevolg zonder licht. Ik waan me voor een tel een zuster.

 

Water

We stappen de barakken waar de vorming doorgaat binnen. Het is er koud. En het ruikt muf. Een loensende man heet ons welkom. Hij wijst ons de lokalen. Die koud zijn. En muf. Hij zegt dat we het water niet mogen drinken. Ik vraag waar er dan wel drinkwater is. Dat moet ik maar gaan kopen, zegt hij. In de stad.

 

Leenauto

In mijn felblauwe leenauto mag niet gerookt worden. En er mogen geen dieren mee. Ik zal blij zijn als ik mijn oude trouwe Corsa weer terug heb. Met twee gloednieuwe deuken in het dak.

Koude voeten

Ik zit in bed. Onder de dekens. Mijn voeten zijn koud. Ik heb geen berichten op Facebook. De mail waar ik op wacht komt niet. Buiten is het mooi. Ik hoor een vogel. Mijn voeten zijn koud.

Ik moet nog koeken bakken. Ik moet voorbereiden voor de vormingen van volgende week. Mijn spullen bij elkaar zoeken voor vier dagen Amsterdam. Ik moet nog bellen. Ik moet naar buiten om die bus spuithars te halen. Mijn voeten zijn koud.

Genieten

Van het weer.

Schade

De garageman bromt een beetje. De veer van het sluitsysteem van mijn motorkap was verroest. De mecanicien had dat moeten merken, ja. Maar de kap was wel dicht geweest. Anders hadden ze dat wel gezien. En een oude auto. Die al eens betrokken was geweest bij een ongeluk. Ja, dan zit alles een beetje scheef. Wel veel schade. Hij bromt nog wat.

Ik vraag hoe we het op gaan lossen. Hij belooft de auto voor me te maken. Maar zegt nog eens dat hij vindt dat de garage niet honderd procent schuld heeft.

Ik ben geen mecanicien. En ik test altijd met een ferme ruk of de motorkap goed dicht is nadat ik hem open heb gehad.

Onvolmaakt

Op een cowgirlblouse horen parelmoeren knopen. Vind ik. Ik heb een prachtige blouse. Ruitjes. Licht rekkende stof. Western cut. Maar met saaie witte knopen. Ik heb nog een blouse. Met franje. Oud. Te groot. Maar met parelmoer knopen. Ik besluit de knopen te verwisselen. Tel ze uit. Merk dat ik er eentje te weinig zal hebben voor de mooie blouse. Ik zoek in de knopendoos en vind een ijzeren knoop van het juiste formaat. Die mag bij de hals. Omdat de knoop daar toch nooit dicht gaat en dus onzichtbaar is. En omdat op Western shirts de bovenste knoop vaak afwijkt.

Als ik bij de laatste manchet aankom blijk ik nog een knoop tekort te hebben. Ik zucht. Rommel weer wat in de knopendoos. En vind een koperen knoop van het juiste formaat. Ik bevestig de laatste knopen en kijk naar het eindresultaat. Met de afwijkende manchetknoop vind ik de blouse nog mooier.

Schrikken

Gisteren de auto APK gekeurd. Vandaag op weg om een vorming te geven in Vlaams Limburg. Alles veilig. Alles onder controle. Op de expresweg geef ik gas.

Vanuit het niets een enorme knal. En mijn voorruit zwart. In een flits stuur ik de auto de pechstrook op en de berm in. Ik hijg uit. Door de klap is mijn tomtom uit zijn ring geschoten. Mijn achteruitkijkspiegel staat scheef. Ik kijk aan tegen mijn motorkap die over de voorruit ligt gevouwen. In de ruit zelf zit een flinke barst.

Trillend stap ik uit de auto. Ik probeer de motorkap dicht te doen. Stukken plastic springen in het rond. Het zwart plastieken rooster bij de ruitenwissers is stuk. En verschoven. Ik leg de resten goed. En probeer de verwrongen kap weer dicht te krijgen. Zelfs als ik er met al mijn gewicht op leun is er nog een kier van zo’n dertig centimeter. Ik klim op de motorkap en hops op en neer. Tevergeefs. Hij blijft open.

Met alarmlichten aan rij ik naar de afslag. Zet de auto in een veiligere berm. Ik kijk of ik iets in de kofferbak heb liggen waarmee ik de kap wat kan dichtbinden. Ik vind alleen een fietsband. Met de fietsband in de hand hops ik nog een paar keer op de kap. Die nu warempel wel sluit. Ik trek eraan om te testen of hij echt dicht is. Ik ruk uit alle macht. De kap blijft dicht. Ik rij door naar Limburg.

Vogeltje

In het ziekenhuis verdringen de verpleegsters zich om haar bed. Welke buisjes moeten er gebruikt worden? Welke ader is nog beprikbaar? Hoe wordt het bloed gestelpt dat uit de mislukte prikwond stroomt?

Ik staar naar de klok. Stop een vinger in mijn rechter oor. Ik ga pas weg als alles goed is aangesloten en ze comfortabel is.

Verwondering

Soms is het moeilijk te weten wat je ziet.

Stad

“Ga je nog mee naar de stad?” vroeg hij. Ik wilde graag. Drie dagen cursus achter de rug. Ziek geweest. Eindelijk ontspannen. De drie glazen wijn na de toneelvoorstelling hadden gesmaakt. We zouden gaan fietsen. Niet samen op één fiets, maar ieder zelfstandig. Trappen. Sturen. Aandacht. Ik kon het niet opbrengen. Dus stelde ik hem teleur. Ik poetste mijn tanden en klom de trap op naar de slaapkamer. Met de grootst mogelijke moeite.

De volgende ochtend sta ik vroeg op. Een uur nadat hij is thuisgekomen van de stad. Vanuit mijn ooghoek zie ik hem op het courtje. En toch niet.

Vreemd

Ik kijk naar een spannende Scandinavische serie. Een van de hoofdrolspelers, een mannelijke detective met grijze stoppelbaard en ronde buik, valt voor een rijke vrouw op het moment dat ze haar pruik afzet. Ze hebben seks. De vrouw van de detective komt erachter. Net op het moment dat ze lekker warm tegen hem aan in bed ligt.

Eerst lijkt er niets te gebeuren. Dan zet ze hem het huis uit.

Ze werken allebei. Het huis is van allebei. Sta je als bedrogene moreel zo boven de bedrieger dat het oké is om hem buiten te schoppen? Ik snap er niets van. En waarom wil de vrouw niet weten waarom de detective het gedaan heeft? Want dat is toch waar het om gaat?

Elk nadeel

Hep z’n voordeel. Vroeg opstaan. Autorijden door het Vlaamse land. Moeten stoppen voor een stoplicht.

Bloed

Op mijn broek zit een vlekje. Het is bloed. Niemand weet dat. Het vlekje is klein. Ik weet het wel. En ik weet wiens bloed het is. Telkens als ik het vlekje zie moet ik aan hem denken.

Op het veld

Veertje

Ik kreeg de muziek van “Veertje”. Gitaar en zang. Op video. En was ontroerd.

Veertje

De sneeuw valt op mijn haren
En in die witte vlokkendans
Zie ik opeens een man staan
Heel stil en wit en bijkans
Onzichtbaar

Jij
Kijkt me aan
Ik
Staar

Maar als ik op je af loop
Je in mijn armen neem
Omhels ik niets dan vlokken
En ben ik weer alleen

De zee prikt in mijn ogen
En door die groene waterwand
Zie ik een schim die man wordt
Een jas een hoed een hand
Verschijnen

Jij
Beweegt
Ik
Wacht

Maar als ik naar je toe zwem
Je in mijn armen neem
Vang ik niet meer dan zeewier
En ben ik weer alleen

De zon verwarmt mijn lichaam
Als ik over mijn schouder kijk
Zie ik opeens een man staan
Donker, lang, opmerkelijk
Levensecht

Jij
Staat doodstil
Kaars
Recht

Maar als ik me dan omdraai
Je in mijn armen neem
Blijk jij slechts mijn schaduw
En ben ik weer alleen

Ik hoor een vogel zingen
En in die notenwaterval
Hoor ik je zacht iets zeggen
Licht, als de wind in bladeren
Gefluister

Jij
Lacht en ik
Ik luister

En als ik dan omhoog kijk
De bron zoek van die klank
Valt uit de lucht een veertje
Dat zacht streelt langs mijn wang

Strelend langs mijn wang

© Esther van Gorp

CD

Het is best wat. Liedjes maken. Heel voorzichtig komen we ermee naar buiten. Een paar nummers op een feest met vrienden. Op een muziek-en-poezie-avond.

Ik maak teksten. Paul maakt de muziek en zingt. Als ik durf zing ik ook een paar regels.

Ik hou van onze liedjes. Vind ze prachtig. Het zal vreemd zijn ze straks op CD te horen.

Versterken

Met een passend verloopstuk kan ik vast veel sterker.

Serieuze zaken

Twintig achttienjarigen. Chiro-leiders. We hebben het over pestgedrag. Ik vraag ze wat ze doen als ze merken dat er onder hun Chiro-kindjes gepest wordt. Een jongen kijkt op. Zegt: “Klappen, hé?” Ik zeg: “Natuurlijk, erbovenop slaan is het best.” Ik zie geshockeerde gezichten. Ongeloof. Dan daagt het. “Nee nee nee,” zegt een meisje snel. “Praten! Het Vlaamse klappen. Niet het Nederlandse.” Ik lach. Zij ook. Al is het aarzelend.