Op een Facebookpagina voor goedkope vintage spullen zie ik een goudkleurig vintage dameshorloge waarvan de verkoopster – die tevens beheerder van de groep is – zegt dat het in onberispelijke staat is. De foto’s zijn vaag, dus ik vraag haar wat voor merk het is en of het horloge goed loopt. Serena, de verkoopster, antwoordt met een iets scherpere foto en de opmerking dat het een “goei merk” is.
Ik ben geen horlogekenner. Ik zie dat het een Omega is, maar verder is ook deze foto te onduidelijk om de rest van de letters op de wijzerplaat te lezen. Ik zeg dat ik het horloge graag overneem als het goed loopt.
Het horloge komt aan. Ingepakt in meerdere lagen bubbel-plastic en een kartonnen doos. Het tikt niet. Ik draai aan het knopje. Het knopje zit muurvast. Met veel moeite krijg ik het wel uitgetrokken en kan de wijzers verplaatsen. Opwinden is echter onmogelijk. Het horloge geeft geen tik.
Ik bedenk dat het waarschijnlijk een quartz horloge is en surf wat op internet om te zien of dat waar is en er alleen een batterijtje vervangen moet worden. Ik kom al snel op een website uit over het herkennen van Omega vervalsingen. En ja hoor, ook mijn horloge is een vervalsing, wat onder andere blijkt uit de letters op de wijzerplaat: “Omega costellation antimagnetic.”
Ik schrijf naar Serena dat het horloge niet werkt en een vervalsing is van een echte Omega. En dat je dat toch niet “onberispelijke staat” kunt noemen. Ik wil het graag retour sturen en mijn geld terug krijgen.
Ze antwoordt dat het horloge bij haar wel werkte en vraagt me hoe ik zie dat het een vervalsing is. Verder zegt ze dat ik het merk vroeg en ze me een foto heeft gestuurd.
Ik voel nattigheid. Ze heeft blijkbaar expres niet de naam Omega gebruikt om niet van oplichting beschuldigd te kunnen worden. Wat ze niet lijkt te begrijpen is dat ze hiermee toegeeft dat ze wel degelijk met voorbedachte rade te werk is gegaan.
Wat later lijkt ze bij te draaien en zegt dat op de foto Omega staat en dat dat inderdaad een goed merk is. Ze voegt er nog even fijntjes aan toe dat ik voor 20 euro een horloge in bladgoud heb en nog niet tevreden ben (oké, ik krijg er ook nog een bladgoudclaim bij).
Ik leg uit hoe ik ontdekte dat het een vervalsing betreft en meld haar dat ik het horloge naar de juwelier zal brengen om te kijken of die hem aan de praat kan krijgen. Als het horloge werkt vind ik het vervalsingsgedeelte niet eens zo erg.
De juwelier bekijkt het horloge. Het is een opwind-uurwerk en ja, de knop zit muurvast. Volgens hem zal dit horloge nooit meer werken. Hij betwijfelt zelfs of het ooit gewerkt heeft. Voor de zekerheid test hij het bandje op goud. Zoals verwacht test het zelfs bij 9 karaat negatief. Hij vertelt me verder dat de verkoper van zo’n horloge strafbaar is omdat zo’n vervalsing niet zonder nadrukkelijke vermelding daarvan verkocht mag worden. Daar is een woord voor: oplichting.
Dus ik weer naar Serena. Ik ben nog voorzichtig en zeg dat ik niet denk dat het met opzet was dat ze me deze vervalsing verkocht, maar dat ze misschien in de toekomst zelf toch ook iets beter uit kan kijken omdat ze anders van oplichting beschuldigd kan worden.
Serena schiet in de ontkenning en zegt dat ze niet strafbaar is omdat ze het nergens over een merk heeft gehad maar wel een foto heeft gestuurd. Dat is op zijn minst vreemd te noemen omdat ze nog net heeft toegegeven dat op de foto Omega staat en dat dat een goed merk is. Ze redeneert verder dat als ik naar de juwelier moest om de echtheid te weten ik dat zelf niet zag en dat ze het stempel aan de achterkant er niet zelf heeft in gezet.
Tsja, daar zit ik even met mijn mond vol tanden. Is Serena nu echt heel dom of wringt ze zich in allerlei onnavolgbare bochten om zichzelf goed te praten? Als klap op de vuurpijl noemt ze mijn juwelier een bedrieger.
Er volgt nog een hele conversatie over terugsturen waarin ze eist dat ik alle kosten op me neem. Ze blijft erbij dat het horloge het deed toen ze het opstuurde. Dat dat niet anders kan omdat ze anders niet verzendt. Alsof dat het ultieme bewijs is.
Stel nu eens dat dat waar zou zijn. Moet het knopje dan tijdens het transport vast zijn komen zitten? Hoe dan? Of zou ik het misschien zelf gesaboteerd hebben? Maar waarom? En hoe?
Serena meldt nog maar eens dat ze zich niet schuldig heeft gemaakt aan oplichting. Haar argument is dit keer dat ze nergens heeft vermeld dat ze een bladgouden Omega verkoopt (hé, had ik net niet gehoord dat ik blij moest zijn met een 18k bladgouden horloge?) maar wel in onberispelijke staat. Daaraan alleen kun je volgens haar al zien dat hij niet stuk kan zijn gegaan. Ik kan hem gerust terugsturen, maar ze vindt dat ik me niet hoef te verdedigen omdat mijn juwelier wat heeft verprutst.
Op mijn vraag wat mijn juwelier volgens haar precies verprutst heeft weet ze niet meer te zeggen dan dat ze dat niet weet, maar dat hij bij haar perfect werkte omdat ze hem anders niet verzendt.
Ik zucht.
Ik ben de zaak zo beu dat ik besluit het horloge terug te sturen. Ik besef wel degelijk dat als ze te kwader trouw is ik mijn 20 euro nooit terug zal zien en ik nog eens een keer verzendkosten kwijt zal zijn. Aan de andere kant wil ik niet geloven dat iemand èn zo dom èn zo slecht kan zijn.
Het horloge is terug in Kortenaken en ik vraag Serena om de 20 euro. Die krijg ik niet. Omdat het horloge niet werkt. Wat precies de reden is waarom ik het horloge terug stuurde. En waar we het uitgebreid over gehad hebben. Serena: “Ik heb gezegd als je het terugstuurde in de staat zoals ik het verstuurd had, werkend dus, ik ga er vanuit dat je het niet zelf uitgepakt hebt want hij lijkt me vastgedraaid.” Weer een redenering van likmevestje, maar ja, kromme logica lijkt het enige wat ik nog kan verwachten.
Serena denkt dat ze slim is. Dat ze geen oplichtster is omdat ze niet letterlijk heeft gezegd dat het een Omega horloge was, alleen maar een foto heeft gestuurd met de opmerking dat het een “goei merk” was. En omdat ze heeft gezegd dat het horloge in dezelfde staat terug moest komen als ze hem verzonden heeft; zonder krassen in de toplaag etc.
Ik voel me een enorme sufferd omdat ik nog eens kosten heb gemaakt om het horloge terug te sturen.
Als ik dat meld is haar reactie: “En jij denkt dat ik dom ben, ik verstuur een horloge die u blijkbaar niet aanstaat, u stuurt em stuk terug en ik moet uw 20€ terug????????? Ik laat em nakijken en dan hoor je mij weer.”
Natuurlijk is Serena wel degelijk een oplichtster. Ze stuurt me een kapot horloge dat ook nog eens een vervalsing blijkt en geen horloge in onberispelijke staat. Ze belooft me mijn 20 euro terug te betalen zodra ze het horloge terug heeft. Ze weet dat het stuk is. Ze betaalt niet terug.
Het enige wat me troost biedt is dat ik correct ben gebleven en haar alle kans heb gegeven om de zaak recht te zetten. Dat zij zich zo laat kennen en zich daar niet voor lijkt te schamen is niet meer dan in en in triest.
Onverwachts komt Serena met een laatste bericht. “Je hebt erg veel geluk gehad, de juwelier draaide hem open en duwde er met zen schroevendraaier tegen en hij was weer los, je hebt hem gewoon te vast aangedraaid 😠😠 ik heb er niks voor moeten betalen dus jouw 20€ is terug onderweg. Denk eraan om NOOIT meer iets van mij te kopen
Ik heb je dan ook uit mijn groep verwijderd, zulke mensen zijn niet welkom. Ik houd me niet bezig met bedriegers.”
Wie verkocht er nu ook al weer willens en wetens een Omega vervalsing?